Czuję strach, bo on jest mną

Kiedy nie wychodzi się z domu samemu od wielu miesięcy, kiedy nie dzieje się w Twoim życiu nic, z wielkim wytęsknieniem czekasz na noc.W nocy przychodzą sny. Dobre sny. Sny o zyciu jakiego nie mam. Sny o przyjaźni, miłości, dobru. W sennych marzeniach odnajduję życie i przyjemność z niczym nieporównywalne. Tylko tam mam swój świat i tylko tam coś się dzieje. Każdego dnia budzę się zła, bo coś najdroższe mojemu sercu właśnie się zakończyło. Jednocześnie już rano zaczynam marzyć o wieczorze, kiedy będę mogła zatopić się w swoją poduszkę i odpłynąć...

Kiedy człowiek nie ma już prawdziwego życia pozostaje mu to nierealne. W końcu w trakcie snu to ja jestem główną postacią, która żyje, odczuwa, przeżywa.

Można chyba powiedziec, że prowadzimy dwa życia.

A na pewno ja prowadzę... 

Wyobraź sobie, że wychodzisz z domu... Idziesz po ulicy, niczego jeszcze nieświadomy...Nagle naprzeciwko Ciebie pojawia się człowiek. Idzie w twoim kierunku, a Ty czujesz się jakbyś miała atak serca; serce wali jak szalone, oczy się wysuszają, ręce się pocą i drżą, czujesz, że zaraz zwymiotujesz.Mijasz człowieka, który nawet na Ciebie nie spojrzał, a Ty czujesz jakbyś przebiegł kilka kilometrów. Ale idziesz dalej. Mijasz kolejnych ludzi i za kazdym razem sytuacja się powtarza. Mijasz jeszcze jedną osobę i nie dajesz rady. Nogi się pod Tobą uginają i przysiadasz na ziemi. Musisz się uspokoić. A kiedy wracasz do "normalności"  stwierdzasz, że nie możesz się ruszyć. Czujesz się, jakby ktoś zabrał Ci nogi. Albo jakbys był sparaliżowany. Nie chcesz iść dalej, chcesz wrócić do domu, ale już tego nie możesz...Mijają sekundy, ciągnące się jak godziny...Wstajesz z ziemi...Idziesz do domu, z głową spuszczoną do ziemi, a mimo to ciągle widzisz spojrzenia ludzi skierowane na Ciebie.

Wyobraź sobie, że czujesz się tak za każdym razem kiedy wychodzisz...

Już mi się nie dziwisz, że nie wychodzę z domu?